3

Wayte z piskiem opon odjechał z podjazdu. Chyba nie udało mi się uśmierzyć jego gniewu. Wyjęłam telefon z kieszeni i odblokowałam. Wskazywał piątą rano. Nie do wiary, że już godzina minęła. Nacisnęłam na kontakt Justina i dałam zieloną słuchawkę. Pik, pik, pik, pik, pik. Nic. Zadzwoniłam drugi raz, potem trzeci, piąty, dziesiąty… Nie mogłam tak w nieskończoność dzwonić. To że zaspał było oczywistym faktem. Mógł chociaż włączyć telefon. Muszę zabrać się do tego inaczej. Jeśli Wayte przyjedzie, a Justin nie będzie gotowy, ta wycieczka nie zacznie się najlepiej.

Obeszłam dom od tyłu. Podeszłam do tylnych drzwi i szarpnęłam za klamkę. Zamknięte. Przeszukałam doniczki, wycieraczkę i budę dla psa. Helixowi się to zbytnio nie spodobało. W nagrodę pogłaskałam go za uchem i zadowolony wrócił nadal spać. Kochany owczarek. Szkoda, że Justina nie mogłabym tak szybko obudzić. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł. Jego pokój znajduje się na poddaszu. Wystarczy, że znajdę drabinę i zapukam w okno.

Pobiegłam do szopy i szybkim ruchem ją otworzyłam. To był błąd. W ciemności pojaśniały malutkie, żółte punkciki. Usłyszałam ciche syczenie i jasne kropki mignęły mi przed oczami. Na  głowę wyskoczył mi szop. Wrzasnęłam i starałam się go strącić. Jego ostre pazury wbiły mi się w skórkę i poczułam, jak stróżki krwi spływają mi na twarz. Upadłam na kolana i chwyciłam go za szyje. Jego cieniutkie, jak igiełki zęby powbijały mi się w dłonie. Zacieśniłam uścisk. Szamotał się co raz bardziej, ale nie mogłam przestać. Kły przebiły mi mięśnie, a pyszczek zwierzęcia zamykał się z każdą chwilą.  Pod szorstkim futrem wyczułam kręgi szyjne. Jedno szarpnięcie. Muszę, muszę, muszę!

Padł. Cała się trzęsłam. Podwinęłam koszulkę i wytarłam twarz. Materiał był cały zakrwawiony. Głowa i pogryzione dłonie pulsowały mi z bólu. Usiadłam na ziemi i przyciągnęłam kolana. Łzy mimowolnie popłynęły po moich policzkach. Nie zauważyłam przez to, kiedy dokładnie w domu zaczęło się świecić. Justin włączył lampę, którą oświetliła całe podwórko. Podbiegł do mnie i z ostrym ślizgiem zatrzymał się. Kucnął i obejrzał z niedowierzaniem moje rany, a potem przeniósł wzrok na szopa.

- Zabiorę cię do domu – powiedział łagodnie i wziął mnie na ręce. Jego silne ramiona utuliły moje rozedrgane ciało. Miara podnoszenia się i opadania jego klatki piersiowej pomagała mi. Przeniósł mnie przez próg i zaniósł do salonu. Położył mnie na kanapie i pobiegł do łazienki. Przyniósł ręcznik, gaziki, wodę utlenioną i plasterki. – Nie wierzę, że Gloria była do tego zdolna – w głosie było wyraźne nie dowierzanie.

- Gloria?! – teraz to mnie zadziwił. – To nie był szop?

- Nie – odparł rozbawiony, ale zaraz posmutniał. – Było ciemno, mogłaś się pomylić. Też jest… Znaczy była szara i puchata.

- Justin nie chciałam udusić ci kota – wymamrotałam przez łzy.

- Przecież ci mówiłem, że Jessi pogodziła się już z jego stratą. Sądziliśmy, że uciekł, a ta mała bestia zadomowiła się w szopie – polał mi wodą utlenioną po ranach na dłoniach. Syknęłam z bólu, ale nie poruszyłam się. Przetarł je, nałożył jakąś maść, potem gaziki i zabandażował.

Siedzieliśmy w ciszy. Justin opatrywał mi głowę. Nie było tak źle, jak sądziłam. Kocica zrobili kilka rys na mojej głowie, które szybko zasychały. Strupy to w końcu nic wielkiego. Gorzej jednak z dłońmi. Całe mi spuchły i nie mogłam ruszać palcami z bólu.

Nagle usłyszałam, jak telefon wibruje mi w kieszeni. Popatrzyliśmy na siebie i równocześnie powiedzieliśmy:

- Wayte!

- Justin weź moją komórkę i napisz do niego, żeby sami pojechali.

- Oszalałaś! On mnie zabije.

- Wolisz, żeby zobaczył mnie z tym! – podniosłam dłonie do góry. Westchnął zrezygnowany i wyciągnął mój telefon. Wpisał swoje imię od tyłu i blokada zniknęła. Włączył rozmowę z Waytem i napisał:

Wayte kochanie, pojedź już z nimi do rezerwatu. Okazało się, że Justin musi jechać do mamy do szpitala. Nie chce, żeby potem sam jechał. Przyjedziemy potem autobusem. Mam nadzieję, że się nie gniewasz.

Podsunął i telefon pod oczy.

- Może być?

- Daj jeszcze buziaczka na końcu – rozkazałam. Przewrócił oczami i wysłał wiadomość. Teraz najgorsze. Czekanie na jego reakcje. Będzie wkurzony. Nie zdziwię się jeśli wpadnie tu z zaciśniętymi pięściami i będzie żądał wyjaśnień.

Wayte na początku znajomości wydawał się łagodny i troskliwy. Nawet jeśli kogoś nie znał, to pomagał. Natalie z mojej klasy miała straszne problemy z matematyką. Leciała na samych jedynkach i dwójach, mogła nie zdać do następnej klasy. Wtedy pojawił się on - chłopak z matematycznej klasy usłyszał gdzieś, że ma problemy i sam z siebie zaoferował jej pomoc. Było to bardzo miłe z jego strony. Każdą przerwę spędzali razem, zostawali po lekcjach, żeby utrwalać poszczególne rzeczy. Raz nawet Natalie chwaliła mi się, że zaprosił ją do domu. Była w siódmym niebie. Wayte strasznie jej się podobał. Zawsze mówiła, że jedno spojrzenie tych zielonych oczu doprowadza ją do szaleństwa. Jednak po korkach w jego domu coś się zmieniło.

Natalie nie chciała z nim gadać. Nie jadła z nim lunchu i ogólnie wydała się smutna. Dziewczyny z klasy twierdziły, że może za bardzo się przystawiała do niego i dał jej kosza. Kyri miała swoje zdanie na ten temat. Sądziła, że Wayte to gej.

- Ty chyba żartujesz! – pisnęła Olivia. – Taki przystojniak gejem?

- Kochana, o to właśnie chodzi. Miły, zadbany, dobrze ubrany i wychowany. Chłopcy w tym wieku, zazwyczaj się tak nie zachowują.

- Może on jest inny – powiedziałam zadowolona. Byłam wtedy w dość ciężkim związku i ktoś taki, jak Wayte wydawał się aniołem.

- Widzicie! Lelila się ze mną zgadza – dumna, że ktoś ją poparł, Kyrstin uniosła głowę niczym królowa.

- Nie o to mi… - nie dokończyłam, bo zatkała mi usta dłonią. Gadałyśmy jeszcze długo o tym, ale mogłyśmy się tylko domyślać. Ktoś musiał z nią porozmawiać. Wybór padł na naszą wszechwiedzącą Kyri. Była chyba nawet szczęśliwa, że jej przypadło to zadanie. Pewność o odmiennej orientacji Wayte’a, dodawała jej wigoru. Zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę Natalie.

Obserwowałyśmy ją, dopóki nie zniknęła za rogiem korytarza. Przestałyśmy nawet rozmawiać. Z niecierpliwością czekałyśmy na raport Kyri. Zadzwonił jednak dzwonek i musiałyśmy wrócić do klasy. Moja przyjaciółka i Natalie przyszły dopiero po dziesięciu minutach. Dostały oczywiście spóźnienia. Ukradkiem pochwyciłam nienawistne spojrzenie Nat. Odwróciłam się od razu, o co jej chodzi? Kyri jej coś nagadała? A może to ma związek   z Waytem? Powiedział coś o mnie, co sprawiło nagłą nienawiść koleżanki? Dał jej kosza, bo mu się spodobałam? Nie, przecież się nawet nie znamy. 

Po lekcji Kyrstin wyciągnęła mnie szybko z sali, zanim reszta dziewczyn zdążyła się spakować. Ciągnęła mnie za rękę do samego parkingu. Puściła dopiero, jak musiała otworzyć auto.

- Wsiadaj – rozkazała i otworzyła drzwi od strony kierowcy. Zrobiłam to samo z drugiej strony. Zajęłam swoje miejsce i zapięłam pasy. Kyri wzięła kilka głębokich oddechów i wlepiła we mnie swoje figlarne, zielone oczy.

- Podoba ci się Wayte? – walnęła prosto z mostu.

- Przecież go nie znam – odpowiedziałam. Mała iskierka nadziei przemknęła przez moje myśli. Czyli jednak mu się podobam! Tętno mi przyśpieszyło. Nie z podekscytowania, ze strachu. Jeśli Alvord się o tym dowie… Nawet nie chce myśleć co by sobie zrobił. – Kyri! On dał jej kosza, bo mu się podobam, tak?

- Oczywiście, że tak – odparła. W głosie miała wyraźne zdziwienie, że zadałam tak głupie pytanie. Musiałam się przecież upewnić. - Poprosił Natalie, żeby was zapoznała. Powiedział też, że z nią łączy go tylko nauka. Możesz w to uwierzyć?! – oburzyła się i przekręciła ostro kluczyki w stacyjce. – Nawet nie przyjaźń, nie koleżeństwo, tylko NA-U-KA!

- Kyrstin zrozumiałam, spokojnie. Wayte jest super chłopakiem i w sumie, mogłabym się z nim zapoznać, – poczułam, jak rumieńce pojawiają się na moich policzkach – ale co ja zrobię z Alvordem?

- Rzuć go, od dawna ci to powtarzam. – powiedziała uważnie rozglądając się na jezdni. Nic nie jechało, więc wyjechała z parkingu.

- A potem przeczytam w jakiejś gazecie „Kolejne…

- Nie kończ! – zabroniła mi przyjaciółka. – Wiesz, że jestem drażliwa na tym punkcie.

Ze wspomnień wyrwał mnie SMS od Wayta:

OK.

Do naszych uszu dobiegł pisk opon. Dlaczego nie przybiegł zrobić awantury? Był pod domem Justina i mógł równie łatwo wywarzyć drzwi, dostać ataku furii, a na końcu pojechać do rezerwatu, co odjechać kilka sekund temu. Kłótnia tutaj byłaby o wiele lepsza, niż kłótnia w domku Jaretta. Mam nadzieję, że razem z Kyrstin uspokoją go i przygotują na nas przyjazd. Obym tylko nie zobaczyła Wayte’a przykutego do kaloryfera i Kyri z spryskiwaczem. On nienawidzi, gdy dostaje zimną wodą prosto w twarz i szybko się uspokaja.

Justin posprzątał nasz mini-szpital i poszedł do swojego pokoju. Zniósł bagaże, ubrał się i wyszliśmy na tył domu. Zamknął drzwi na klucz i wrócił do kota. Wziął go za ogon i rzucił w las. Zwłoki szybowały w powietrzu, aż w końcu zniknęły nam z oczu. Przynajmniej lisy będą miały co jeść. Uśmiechnęłam się na tą myśl. Może i zabiłam „niewinne”, domowe zwierzątko, ale równocześnie podtrzymałam życie innym.