1

Padłam na łóżko. Czułam się, jak worek kamieni. W końcu skoczyłam pakować ten wielki plecak. Dłonie bolały mnie od składania ubrań, nie mówiąc już o wcześniejszym wyprasowaniu ich. Wyczyściłam trzy pary butów i wciągnęłam w nie wyprane sznurówki.

Wzięłam kartkę z potrzebnymi rzeczami i skreśliłam to, co już mam. Ubrania i bielizna? Są. Kosmetyki? Są. Wszelkie maści na ukąszenia i zupki chińskie? Są. Maznęłam długopisem fajkę przy każdej z wymienionych rzeczy. Wszystko jest. Coś jeszcze mi zostało?

- Karimatę masz? – spytała mama, jakby czytała mi w myślach. W ręku trzymała zwój gąbki.

- Teraz już mam! – odpowiedziałam i skreśliłam kolejną pozycje na liście.

- Może jednak weźmiesz sobie śpiwór? - zasugerowała, chociaż dobrze wiedziała, jaką otrzyma odpowiedź.

- Mamo…

- Będzie chłodno wieczorami! A co jak się przeziębisz? Chcesz przez pół wakacji chorować? – znowu zaczynała psuć mi humor. Nie ważne, gdzie bym jechała, z kim bym jechała, to ona zawsze musi wyciągnąć z tego co najgorsze.

- Przesadzasz. Poza tym, już ci mówiłam, że Wayte jednak bierze śpiwory, a jeśli będzie bardzo zimno, to pójdziemy spać do domku – podałam jej swoje najlepsze argumenty.

- No tak, Wayte… Mam nadzieję, że będziecie grzeczni.

- Mamo! – wrzasnęłam, bo już nie mogłam wytrzymać jej jęczenia.

- Już się nie odzywam! – powiedziała w swojej obronie i wyszła z mojego pokoju.

Na liście wszystko już skreślone. Zmięłam ją w kulkę i rzuciłam do kosza koło biurka. Wstałam niezgrabnie i przypięłam karimatę do plecaka. Sprawdziłam jeszcze, czy wszystko mam przygotowane na jutrzejszy poranek. Jednak w głowie ciągle pojawiała mi się ta okropna myśli: A co jeśli czegoś zapomnę? Jestem po prostu przewrażliwiona. To ze stresu, ponieważ to mój pierwszy wyjazd z Waytem. Musi być idealnie. Pół roku planowaliśmy i szukaliśmy odpowiedniego miejsca na biwak. Po czterech miesiącach chcieliśmy zrezygnować, ale wtedy stał się cud.

Siedzieliśmy przygnębieni na korytarzu. Ja i Kyrstin na ławce, a chłopcy na podłodze na przeciw nas. Po środku leżała mapa z zaznaczonymi miejscami na biwak. Wszystkie jednak były już przekreślone. Byłyby idealne, gdyby nie pewne „przeszkody”. Plaga komarów, pojawienie się rodziny niedźwiedzi albo ktoś zginął w tym konkretnym regionie i matka Kyrstin nie puści jej, ponieważ wierzy we wszystkie legendy i zabobony.

- Mówię wam, że Jezioro Górne byłoby najlepsze! – stwierdził Justin.

- Nie minie pięć minut, a będziemy cali w ugryzieniach po komarach! Dzięki, ale nie chce być chodzącą, czerwoną i swędzącą krostą! – wybuchła Kyrstin.

- Spokojnie, laska – zaczął Wayte. – Las Wielkiej Sosny byłby spoko, tylko że ktoś się boi duchów.

- Wayte! – skarciłam go. – To że matka Kyrstin nie chce jej tam puścić, ponieważ jakiś psychopata poćwiartował młodą dziewczynę, nie znaczy, że Kyri boi się duchów.

- Dzięki – szepnęła moja przyjaciółka i przytuliła się do mojego ramienia. – Prawdę mówiąc – szepnęła mi do ucha – to się boję, ale nie mów nikomu.

- Dobra dobra, w takim razie co proponujecie? – spytał zrezygnowany Justin.

- Rezerwat Ronix! – wrzasnął Jarett, przybiegł i położył plik papierów przed nami. Usiadł koło Wayte'a i zaczął rysować palcem po mapie. – Mój wujek dwa kilometry od niego ma mały domek. Mieści się tam osiem osób, są dwie łazienki, kuchnia, salon i piwnica.

- Stary czekaj! – przerwał mu Wayte. – Czemu dopiero teraz o tym mówisz?! Nie mogłeś od razu podsunąć pomysłu z „domem wujka”?

- Sam nie wiedziałem. Wróciłem wczoraj do domu i ojciec spytał się mnie, jak nasze poszukiwania. Powiedziałem mu, że wakacje to chyba spędzimy w namiocie w parku. Wyśmiał mnie i rzucił we mnie tymi papierami – kiwnął głową w stronę kartek, które przeglądał teraz Justin. – Są tam zdjęcia tego domku, wskazówki jak dojechać, gdzie są najbliższe sklepy i inne pierdoły.

- Jesteś najlepszy! – pisnęła Kyrstin i rzuciła mu się na szyje. Leżeli  na środku korytarza przytuleni. - Wiedziałam, że coś wymyślisz!

- Kyri złaź z niego. Po lekcjach się migdalcie. – powiedziałam z lekkim obrzydzeniem.

- Po prostu jesteś zazdrosna! – oburzyła się Kyrstin i usiadła po turecku razem z Jarettem.

- Kyri daj jej spokój – powiedział Wayte i objął mnie ramieniem. – Jakbyś przeżyła to co Lelila, to inaczej byś mówiła.

- Koniec tematu! – wtrącił się nagle Justin. Skinęłam głową w jego stronę. Uśmiechnął się na znak "cichego dziękuję" z mojej strony, a potem kontynuował. – Wróćmy do naszego biwaku. Przeglądnąłem te zdjęcia i okolica wydaje się spokojna. Żadnych sąsiadów, zerowy ruch. Możemy imprezować na całego!

-Justin, chyba zapomniałeś o celu tej wyprawy. Mamy spędzić trochę czasu na łonie dzikiej natury – powiedziałam, trochę zła, że on myśli tylko o upiciu się.

- Odrobina alkoholu jeszcze nikomu nie zaszkodziła – puścił mi oczko i uśmiechnął się złowieszczo.

- Odrobina? Pamiętaj, że w odróżnieniu do ciebie, niektórzy chcą coś pamiętać.

- Lelila trochę się wyluzuj. Wiem, że też chcesz się napić – znowu zaczął się dziwacznie szczerzyć. – Przecież z jakiegoś powodu muszą mówić na ciebie Koala – ryknęliśmy na to wszyscy głośnym śmiechem, oprócz Wayte'a.

- O co chodzi? - spytał  zdezorientowany.

-Później ci opowiemy, jak Lelila wylądowała na drzewie – zakończył temat Jarett, na co drugi skinął głową. – Dzwoniłem już do wujka i powiedział, że na siedem dni wynajmie nam domek. Co powiecie na drugi tydzień wakacji?

- Jak dla mnie git! – wrzasnęła radośnie Kyrstin.

- Stoi – powiedział Wayte.

- Znasz moją odpowiedź – Justin zadowolony perspektywą tygodniowego imprezowania, wyliczał ile będzie potrzebował na alkohol. Pozostali przenieśli wzrok na mnie.

- Przecież nie zostanę tu sama – wzruszyłam ramionami i szturchnęłam Justina. – Dolicz tam jeszcze mnie.

To był jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. Znaleźliśmy miejsce na wymarzony wyjazd. Nasz pierwsze, wspólne wakacje.